Πώς γιορτάζεται το καρναβάλι σε διάφορες περιοχές της χώρας.

Οι Απόκριες είναι η περίοδος των τριών εβδομάδων πριν από την Καθαρή Δευτέρα οπότε αρχίζει και η μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής. Αποκριά σημαίνει αποχή από το κρέας. Κατά μία εκδοχή, η λατινογενής λέξη καρναβάλι αποτελείται από τις λέξεις carne = κρέας και vale = χαιρετώ.
Την έννοια της αποκριάς την συναντάμε για πρώτη φορά στην Αρχαία Ελλάδα, στις πομπές που γίνονταν κατά τη διάρκεια των Ελευσινίων Μυστηρίων, που μαζί με τα Διονύσια είναι οι πρόγονοι του σημερινού καρναβαλιού. Τις ημέρες των τελετουργιών οι παρευρισκόμενοι μεταμφιέζονταν σε σάτυρους ή κάλυπταν το πρόσωπό τους, προκειμένου να παραμείνει άγνωστη η ταυτότητά τους και επιδίδονταν στον χορό και στο ποτό με προκλητικές πράξεις και έντονη βωμολοχία.
Σήμερα οι Απόκριες ονομάζονται «Τριώδιο». Η ονομασία αυτή προέρχεται από τις «τρεις ωδές» του Ευαγγελίου της Ορθοδοξίας. Το «Τριώδιο» αρχίζει την Κυριακή του «Τελώνη και Φαρισαίου», συνεχίζει με την Κυριακή του «Ασώτου Υιού», την Κυριακή της «Απόκρεω» και ολοκληρώνεται την Κυριακή της «Τυρινής» ή «Τυροφάγου». Η επόμενη είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής και ξεκινάει η νηστεία, η οποία διαρκεί 40 ημέρες. Οι χριστιανοί ονόμασαν την μέρα αυτή Καθαρά Δευτέρα, γιατί με την έναρξη της νηστείας θεωρούσαν ότι ξεκίναγε η «κάθαρση» του σώματος και του πνεύματος.
Τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες να αναβιώσουν τα παραδοσιακά αποκριάτικα έθιμα σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Οι μύθοι και οι θρύλοι της χώρας μας, αυτές τις μέρες, έρχονται στο προσκήνιο και μέσα από τον χορό, το γλέντι και το τραγούδι γίνονται πραγματικότητα.

Στη συνέχεια αναφέρουμε συνοπτικά για τα καρναβάλια στη Στερεά Ελλάδα, και τα έθιμα του « Μπουρανί» στον Τύρναβο και των «Φανών» στην Κοζάνη.

Καρναβάλι στη Στερεά Ελλάδα

Άμφισσα

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς αναβιώνει στην Άμφισσα ο θρύλος του «στοιχειού». Από τη συνοικία Χάρμαινα, όπου βρίσκονται τα παλιά Ταμπάκικα, και τα σκαλιά του Αι Νικόλα κατεβαίνει το στοιχειό και μαζί ακολουθούν εκατοντάδες μεταμφιεσμένοι. Λέγεται πως τα στοιχειά αποτελούν ψυχές σκοτωμένων ανθρώπων ή ζώων που τριγυρίζουν στην περιοχή.
Το σπουδαιότερο στοιχειό που είναι συνδεδεμένο με την παράδοση είναι το στοιχειό της Χάρμαινας. Αυτό αγαπούσε και προστάτευε τους Ταμπάκηδες (βυρσοδέψες), τους οποίους η δουλειά τους ανάγκαζε να βρίσκονται στη Βρύση νύχτα - μέρα. Πολλοί ορκίστηκαν πως είδαν το στοιχειό να τριγυρίζει τη νύχτα σ' όλη τη συνοικία, να καταλήγει στην πηγή του νερού και να χάνεται.

Γαλαξίδι

Όταν ανοίξει το Τριώδιο, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του Γαλαξιδίου κυκλοφορούν μεταμφιεσμένοι με αποκριάτικα κοστούμια στους δρόμους και στα καταστήματα.
Ένα από τα καθιερωμένα έθιμα της πόλης, το έθιμο της Καθαρής Δευτέρας, είναι αυτό του «αλευροπόλεμου». Αυτό το έθιμο διατηρείται από το 1801. Εκείνα τα χρόνια, παρόλο που το Γαλαξίδι τελούσε υπό την τουρκική κατοχή, όλοι οι κάτοικοι περίμεναν τις Αποκριές για να διασκεδάσουν και να χορέψουν σε κύκλους. Ένας κύκλος για τις γυναίκες, ένας για τους άντρες. Φορούσαν μάσκες ή απλώς έβαφαν τα πρόσωπά τους με κάρβουνο. Στη συνέχεια προστέθηκε το αλεύρι, το λουλάκι, το βερνίκι των παπουτσιών και η ώχρα.

Θήβα

Γίνεται αναπαράσταση του Βλάχικου Γάμου, κάθε Καθαρή Δευτέρα. Είναι ένα έθιμο που φθάνει στις ημέρες μας περίπου από το 1830, μετά την απελευθέρωση των ορεινών περιοχών. Οι Βλάχοι, δηλαδή οι τσοπάνηδες από τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία και τη Ρούμελη, εγκατέλειψαν τότε την άγονη γη τους και βρήκαν γόνιμο έδαφος νοτιότερα. Το θέαμα είναι έξοχο, η γαμήλια πομπή πολύχρωμη, η μουσική που τη συνοδεύει (πίπιζες, νταούλια κ.ά.) εξαιρετικά ζωντανή. Οι εορτασμοί ξεκινούν την Τσικνοπέμπτη το βράδυ και το αποκορύφωμα είναι το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς.

Λιβαδειά

Το Γαϊτανάκι αποτελεί παράδοση για την πόλη της Λειβαδειάς και γιορτάζεται την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Οι κάτοικοι της πόλης προετοιμάζουν το γαϊτανάκι, φτιάχνοντας άρματα. Την Κυριακή της Αποκριάς, μασκαράδες παρελαύνουν προς την κεντρική πλατεία όπου πλέκονται τα γαϊτανάκια, και παρουσιάζονται αποκριάτικες σκετς, τραγούδια και παντομίμες από τους μασκαράδες. Στην συνέχεια ακολουθεί γλέντι με λαϊκά τραγούδια και χορούς.

Το έθιμο του «Μπουρανί» στον Τύρναβο

Ένα από αυτά τα έθιμα που έκανα τον Τύρναβο ξακουστό είναι το έθιμο του «Μπουρανί» την ημέρα της Καθαρής Δευτέρας. Η χρησιμοποίηση σεξουαλικών και ερωτικών συμβόλων συνδυάζεται απόλυτα με τις παραδοσιακές λαϊκές εκδηλώσεις των Τυρναβιτών.
«Το μπουρανί» είναι στην κυριολεξία ένα λαϊκό πανηγύρι αλλά στην ουσία είναι η γιορτή του φαλλού και συμβολίζει την αναπαραγωγή και την ευτεκνία. Για την προέλευση του, υπάρχουν δύο εκδοχές.
Η πρώτη αναφέρει ότι οι ρίζες του βρίσκονται στις πανάρχαιες εορτές των Ελλήνων: τα Διονύσια, τα Θεσμοφόρια, τα Αφροδίσια, τα Θαργήλια και κυρίως οι αλωαί που ήταν γεωργική εορτή πανάρχαια λατρεία και προθρησκευτική.
Και η δεύτερη ότι προέρχεται από Αρβανίτες που εγκατασ-τάθηκαν στον Τύρναβο γύρω στο 1770, λίγο πριν τα Ορφωλικά. Η δεύτερη εκδοχή μάλλον είναι και η επικρατέστερη, καθώς τεκμηριώνεται από ιστορικά στοιχεία.
Καθώς λέγεται εκείνη την εποχή, έπεσε στον Τύρναβο επιδημία χολέρας και οι περισσότεροι κάτοικοι του βρήκαν θάνατο.
Η πόλη ερημώθηκε και ο σουλτάνος της περιοχής, έφερε ένα τμήμα Αρβανιτών, για να κτίσει την καινούργια πόλη, δίπλα στην παλιά (η περιοχή αυτή ονομάζεται «Κόκκαλα» επειδή στην περιοχή θάφτηκαν όσοι βρήκαν τον θάνατο από την χολέρα).
Οι Αρβανίτες αυτοί λοιπόν καθιέρωσαν το έθιμο που σώζεται ως τις μέρες μας.
Το έθιμο αυτό λαμβάνει χώρα την Καθαρή Δευτέρα κάθε χρόνο στον Τύρναβο. Οι κάτοικοι της πόλης πηγαίνουν στο εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία στα βόρεια της πόλης σ' έναν ελεύθερο ευρύ χώρο (ένα μεγάλο αλώνι).
Η πορεία γίνεται σε πομπή της οποίας προηγούνται διάφορες ομάδες (θίασοι) μεταμφιεσμένων ή μη (μόνον ανδρών), οι οποίοι κουβαλούσαν όλα τα απαραίτητα για την λειτουργία.
Όταν η πόλη έφθανε στο χώρο του Προφήτη Ηλία εκεί κάθε ομάδα έστρωνε στο έδαφος διάφορα φαγητά και μια μεγάλη φιάλη σε σχήμα «φαλλού» γεμάτη με κρασί ή με γαλακτόχρουν κράμα ούζου ή τσίπουρου με νερό.
Παράλληλα άναβαν φωτιά πάνω στην οποία παρασκευάζοταν το «Μπουρανί» μια χορτόσουπα από σπανάκι και ξύδι για να νοστιμίζει.
Αφού γινόταν το μπουρανί που είχε την μορφή σούπας σερβιριζόταν στους «μυουμένους» ως μέθεξη - συμμετοχή στα δρώμενα - και έτσι άρχιζε ο χορός και τα τραγούδια, οι αστεϊσμοί και τα πειράγματα με άσεμνες βασικά εκφράσεις.
Πολλοί από τους άντρες που συμμετείχαν σ' αυτό το τελετουργικό κρατούσαν στα χέρια τους φαλλούς σαν σκήπτρα και ήταν κατασκευασμένα από ξύλο ή πηλό ή ακόμα και από ψωμί και που αποτελούσαν το κυριότερο τελετουργικό σύμβολο.
Στο έθιμο αυτό συμμετείχαν αυστηρά μόνο άντρες ενώ οι γυναίκες απείχαν, ίσως για λόγους σεμνοτυφίας λόγω των φερόμενων φαλλικών συμβόλων.
Γυναικόπαιδα όμως παρακολουθούσαν τα δρώμενα καθώς επίσης και πλήθη επισκεπτών από διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Το αποκριάτικο έθιμο των Φανών στην Κοζάνη

Κύριο χαρακτηριστικό της Κοζανίτικης Αποκριάς είναι ο «Φανός» - προέρχεται από το αρχαίο ρήμα "φαίνω" - το άναμμα δηλαδή φωτιάς σε βωμό στο σταυροδρόμι κάθε γειτονιάς και τα σατιρικά πειράγματα στο Κοζανίτικο γλωσσικό ιδίωμα. Το έθιμο του ανάμματος του «Φανού» έχει παμπάλαιες ρίζες.
Είναι μία γιορτή με λατρευτικό αλλά και ανατρεπτικό χαρακτήρα που στήνεται γύρω από ένα βωμό στον οποίο η φωτιά καίει όλη τη νύχτα και γίνεται το βράδυ της «Τρανής της Απουκράς» όταν το κέφι έχει φτάσει στα ύψη.

Γύρω από τη φωτιά σχηματίζεται ένας κύκλος με επικεφαλής τον κορυφαίο τραγουδιστή, ο οποίος τραγουδάει πρώτος και μόνος του τα αποκριάτικα τραγούδια ακολουθούμενος από το χορό που επαναλαμβάνει ομαδικά και με τον ίδιο τρόπο τον στίχο.

Η εκδήλωση πραγματοποιείται σε συγκεκριμένα μέρη της Κοζάνης που συνήθως είναι τα σταυροδρόμια κάθε γειτονιάς.

Είναι καλά οργανωμένη από τους κατοίκους της γειτονιάς και ο καθένας αναλαμβάνει από μία αποστολή: το κέρασμα, την τροφοδοσία, το τραγούδι κτλ.

Ο εθελοντισμός στην πλήρη αποθέωσή του!
Φυσικά ο χορός συνοδεύεται από πολύ φαί (κεφτεδάκια, κιχιά) και κρασί!
Κάθε μέρα ανάβει και ένας ξεχωριστός φανός και την μεγάλη αποκριά (2η Κυριακή) ανάβουν όλοι μαζί!

Φανός για τους Κοζανίτες στα χρόνια της τουρκοκρατίας δεν ήταν μόνο οι φωτιές που ανάβονταν... Ήταν τότε μια μοναδική ευκαιρία να γλεντούν ελληνοπρεπέστατα, στολίζοντας τους φανούς τους με ελληνικά εθνικά χρώματα και να τραγουδούν πατριωτικά τραγούδια, χωρίς να τολμάει κανένας να τους κάμει παρατήρηση και να συνεννοούνται με τους κλέφτες και Μακεδονομάχους στον καιρό του Μακεδονικού αγώνα.
Ήταν ακόμη μια κοινωνική εκδήλωση γιατί δινόταν μια απο τις σπάνιες ευκαιρίες της εποχής εκείνης, να γίνει αλληλογνωριμία αγοριών και κοριτσιών και μύηση στα μυστήρια της γονιμότητας της ζωής μ' όσα άκουγαν και μάθαιναν.
Αλλά και θρησκευτικοί σκοποί εξυπηρετούνταν αφού γινόταν η ''συγχώρεση'' και αγάπη επικρατούσε απο την επόμενη μέρα μεταξύ όλων.
Ο Φανός αυτόν τον ρόλο θα τον παίξει και σε άλλες δύσκολες εποχές για την Κοζάνη και τελικά το έθιμο θα επιζήσει στη διαδρομή του χρόνου αφού έγινε ένα με τους Κοζανίτες.
Γιατί ο φανός δεν είναι απλώς το άναμα της φωτιάς το βράδυ της Μεγάλης Αποκριάς στις διάφορες γειτονιές της Κοζάνης, γύρω απο την οποία στήνεται το γλεντι και ο χορός διανθισμένος με τα τραγούδια στο τοπικό ιδίωμα, που σατιρίζουν καταστάσεις και πρόσωπα. Είναι το αποκορύφωμα της Αποκριάς στην Κοζάνη για την προετοιμασία της οποίας προσφέρουν όλοι οι κάτοικοι της γειτονιάς, με στόχο ο δικός τους φανός να είναι ο καλύτερος.
Οι απόψεις για την καταγωγή του έθιμου είναι αντικρουόμενες και η ιστορία του χάνεται μέσα στο χρόνο. Οι Κοζανίτες τον θεωρούν σαν ένα κατάλοιπο του Πυρρίχιου χορού ενώ υπάρχει και η άποψη που λέει ότι είναι αναπαράσταση του γραφικού φαινομένου της Δύσεως του Ηλίου και του μύθου του Ηρακλέους.
Το έθιμο πάντως έφεραν σίγουρα οι πρώτοι κάτοικοι της Κοζάνης, ερχόμενοι απο την Ήπειρο και αυτο κατάφερε να αντέξει και να διατηρηθεί μέχρι σήμερα. Η υποστήριξη που παρέχει τα τελευταία χρόνια ο Δήμος στην διατήρηση του εθίμου είναι σημαντική, αφου παλαιότερα οι κάτοικοι μάζευαν ότι μπορούσαν μεταξύ τους για ν' αγοράσουν τ' απαραίτητα για το Φανό.
Το έθιμο και σήμερα στην Κοζάνη είναι ζωντανό αφού οι παλαιότεροι έδωσαν τη σκυτάλη στους νεότερους και έτσι το βράδυ της Μ. Αποκριάς ανάβουν οι φωτιές και ακούγονται τα σατιρικά Κοζανίτικα τραγούδια.