ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΚΟ ΜΑΣ
Σε παλαιότερο φύλλο της εφημερίδας μας υπάρχει αναφορά στο σύκο Κύμης, την παραγωγή και την προοπτική του, τις αγωνίες μας (φύλλο73), ως ποικιλία σύκου το μοναδικό καταχωρημένο ως Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ).
Ένα σοβαρό προωθητικό αλλά και απαιτητικό εφόδιο στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) αλλά και σε τρίτες χώρες και βέβαια στην εγχώρια αγορά. Η νομιμοποίηση κι ο χαρακτηρισμός του αυτός έληξε στο τέλος του περασμένου Αυγούστου και αναρωτιόμαστε αν κάποιος από τους ιθύνοντες τοπικά ή ψηλότερα ευρισκόμενος ενδιαφέρθηκε και με ποιο αποτέλεσμα για την ανανέωσή της. Το σύκο μας είναι το μόνο ίσως προϊόν του τόπου μας που μας αντιπροσωπεύει στον έξω κόσμο. Άραγε τι άλλο παράγουμε που να μπορεί να βαδίσει θαρραλέα και με επωφελή για τους παραγωγούς του αξιοπρέπεια στις άγριες αγορές και στα παζάρια; Θα υπολογίσουμε και τη θαλάσσια παραγωγή ίσως και κάποια από τα γλυκά μας και θα κλείσουμε χωρίς να υποστηρίζουμε μελλοντικά πως και άλλα προϊόντα της γης μας δεν μπορούν επάξια να μπουν στον κατάλογο. Μη γελιόμαστε αυτή είναι η κατάσταση και δυστυχώς δεν υπάρχει ουσιαστική, στοιχειώδης παραγωγή στους άλλους παραγωγικούς τομείς. Δεν υποστηρίζω πως το σύκο είναι αυτό που θα μας σώσει όσο καλά και αν προσεχθεί και διαχρονικά διαφυλαχθεί επενδυτικά, παραγωγικά, εμπορικά. Δεν φτάνει. Στους ασφυκτικά πιεστικούς όμως καιρούς μας ιδιαίτερα, προκαλεί θλίψη και οργή η επιπολαιότητα που χρόνια τώρα δυναστεύει την συκοπαραγωγή μας, έχοντας συντελέσει στη συσσώρευση κάθε μορφής προβλήματων που απειλούν και αυτήν ακόμα την ύπαρξή του. Θαρρείς και συνεχίζεται ένα στημένο παιχνίδι, ένα ύπουλο καθεστώς με βαλτώδες το μέλλον του σύκου και αναλογικά των παραγωγών και του τόπου μας. Στο παιχνίδι εμπλεκόμαστε και εμείς ως παραγωγοί και υποτίθεται ευαίσθητοι και αγωνιούντες συμμέτοχοι, ως μέλη του ανεπαρκέστατου συνεταιρισμού και της διαρκούς απουσίας όλων από την ουσία του προβλήματος και της λύσης του. Στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη αιφνιδιαστικά αφού ελάχιστοι είχαν ενημερωθεί ενώ από αυτούς πολλοί το μάθανε τυχαία ή την τελευταία στιγμή και άλλοι επιλεκτικά ενημερωμένοι, συγκλήθηκε η Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση στην έδρα του Συνεταιρισμού, που είχε μάλιστα ως μοναδικό θέμα της την εσπευσμένη εκλογή νέας διοίκησης. Πρωτοφανής η διαδικασία όχι , όμως αντικαταστατική και τελικά φοβόμαστε παράνομη. Επικαλέστηκε ο κος Παπαϊωάννου ο (από την ίδρυσή του;), γεωπόνος του Συνεταιρισμού που αντικαθιστά τύποις και ουσία το Διοικητικό Συμβούλιο, πως η σπουδή οφείλετο στο επείγον του πράγματος εν όψει της εφαρμογής του νέου (;) νόμου περί συνεταιρισμών. Η σοβαρότητα λοιπόν γίνεται δικαιολογία για αδικαιολόγητη ελαφρότητα. Επικαλέσθηκε σε κάποια θέματα όχι πειστικά και επαρκώς, άρθρα του Καταστατικού. Κύριε Παπαϊωάννου και κύριοι της διοίκησης, απελθούσας και νεοεκλεγμένης, για να πάει μπροστά όπως πρέπει και του αξίζει το σύκο μας, χρειάζονται υπερβάσεις και όχι υστερήσεις.
Χρειάζεται γνώση, θέληση, ευρύτητα, πίστη, αποφασιστικότητα, γόνιμη ανησυχία και μέσα από αυτά ουσιαστική συσπείρωση, συστράτευση των παραγωγών. Η ιδιαιτερότητα του σύκου μας, είναι αυτή που το τοποθετεί ψηλά. Είναι αυτή που δεν μπορεί να σας θεωρήσει επαρκείς για τον απαιτούμενο δύσκολο αγώνα.
Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ ΠΑΣΠΑΛΙΑΡΗ
Πέθανε στην Αθήνα στα μέσα του Γενάρη 2013 σε ηλικία 78 ετών η Πόπη Πασπαλιάρη–Μπούνια. Η «Κουμιώτισα» στην καταγωγή, η «Κουμιώτισα» και μέσα από το σημαντικό εκπαιδευτικό, συγγραφικό της έργο. Μια δυνατή φωνή για την Κύμη και την περιοχή της, για τον πολιτισμό και τις αξίες της όπως τα ανέδειξε μέσα από το έργο και τη συνολική ατομική και συμμετοχική της παρουσία. Σημαντική η απώλεια και για όσους τη γνωρίσαμε μέσα από τα χαρακτηριστικά κείμενά της που ανέβλυζαν αγάπη και πάθος για τη γενέτειρά της Κύμη. Ταυτόχρονα όμως σημαντικό το καθαρό και στέρεο αποτύπωμά της, που ως εφόδιο μας άφησε πίσω της.
Η ΦΥΣΗ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΚΟΠΑΝΑ
Αφορμή για το σχόλιο αυτό είναι το γεγονός που αποκαλύπτει η πρόσφατη αυτή φωτογραφία από τη γνωστή σε όλους μας θέση Κοπανάς. Πριν από χρόνια με δαπάνες του Συλλόγου μας διαμορφώθηκε ο χώρος και η βρύση. Όχι όμως όπως απαιτούσε η θέση και έτσι το ποτάμι τιμώρησε την επιπολαιότητά μας και κυριολεκτικά σκέπασε με χώμα στο κατέβασμά του μεγάλο μέρος του έργου.
Φέτος είδε και αποείδε, φέρθηκε διαφορετικά. Με το μπόλικο νερό του, παρέσυρε τα χώματα-προσχώσεις και αποκάλυψε το θαμμένο έργο. Έτσι λοιπόν προκαλούμενοι συζητήσαμε το θέμα στο Δ.Σ. και αποφασίσαμε να δούμε τις αναγκαίες παρεμβάσεις έτσι που το θάψιμο να μην επαναληφθεί αλλά και να αναδείξουμε την θαυμάσια αυτή όσο και γεμάτη μνήμες τοποθεσία στη βρύση και στη διαδρομή προς αυτήν.
Δ.Ο.Υ. ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΜΑΣ
Ζήσαμε στην εξέλιξή του το θέμα της Δ.Ο.Υ. Κύμης που συνεχίζει όπως φαίνεται τη λειτουργία της αντίθετα με αυτήν άλλων Δ.Ο.Υ. του νομού μας αλλά και της χώρας. Και η εξέλιξη αυτή ενέχει για κάποιους τον χαρακτήρα προσωπικής επιτυχίας ή αποτυχίας και στη συνέχεια διαχωριστικής γραμμής, αντί της ζητούμενης κοινής προσπάθειας εν όψει των σοβαρότερων και ευρύτερων προβλημάτων των οποίων η προοπτική βαραίνει και απαιτεί. Αν η οπτική μας φτάνει μέχρι την επομένη ή μεθεπομένη, έχουμε χάσει την ουσία βαδίζοντας σε δρόμους παλιούς και επικίνδυνους. Πονάμε και μεις με την κάθε μορφής αφαίμαξη της περιφέρειας που φοβίζει ιδιαίτερα και την περιοχή μας. Μια μορφή αφαίμαξης δείχνουν και τα στοιχεία της απογραφής που έγινε το 2011 και που πρόσφατα ανακοίνωσε η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία. Ο πόνος όμως, όπως λέει και ο στιχουργός, είναι σοφός, ή μπορεί να γονιμοποιηθεί σε σοφία συμπληρώνω. Γίνεται όμως απειλή σοβαρή όταν το νέο λείπει από τον ορίζοντα στην οικονομία, στην κοινωνία ,στο σκεπτικό και στο συναίσθημά μας.
Η εξέλιξη είναι αναπόφευκτη, όσες αντιρρήσεις και αν έχουμε πολλοί από εμάς. Οι στοχεύσεις της αλλά και η κατανομή των ωφελημάτων της είναι μεταξύ των άλλων δυό βασικά στοιχεία που πρέπει να μας απασχολήσουν πολύ σοβαρότερα. Προς την θετικά σταθερή προοπτική του τόπου και των ανθρώπων του χωρίς πισωγυρίσματα που θέλουν μάλιστα να μας παρουσιάζονται, προσβάλλοντας την κοινή λογική και αξιοπρέπεια, σαν το αναγκαίο νέο και η λύση.