Οι ξεχασμένες μυρωδιές των ξυσμένων μολυβιών
Θυμάμαι πάντα με πολλή αγάπη και σεβασμό τον Δάσκαλο. Τον βλέπω μπροστά μου σε κάθε τι που σχεδιάζω και, ιδίως, στον τρόπο που παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Ακόμα και στις ξεχασμένες μυρωδιές των ξυσμένων μολυβιών και στην ανάμνηση των χεριών, των γεμάτων μουτζούρες από υδροχρώματα και σινική μελάνη. Τον βλέπω ακόμα και στο πλαστικό μπουκαλάκι με την απλή κόλλα που είναι το βασικό υλικό στη δουλειά μας. Τουλάχιστον ήταν, πριν όλα τα πράγματα που είχαν ιδιαίτερη αφή, αισθητική και μυρωδιά για έναν καλλιτέχνη, να έχουν πια αντικατασταθεί από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές με την πληθώρα των δυνατοτήτων και τον σιωπηλά επερχόμενο θάνατο της αυθεντικής δημιουργικότητας.
Θυμάμαι, μου είχε πει τότε, αντί να χρησιμοποιώ αυτές τις κόλλες στικ που πουλάνε πανάκριβα στα χαρτοπωλεία, να πάρω από ένα φαρμακείο ένα πλαστικό απλό μπουκαλάκι με στόμιο και βιδωτό καπάκι και να το γεμίσω με κόλλα βιβλιοδεσίας η οποία είναι χημικά ασύμβατη με το πλαστικό του μπουκαλιού και άρα δεν κολλάει το καπάκι του όταν το βιδώνεις. Και βέβαια, αφού βιδώνεται τόσο καλά, η κόλλα κρατά για πάρα πολύν καιρό χωρίς να ξεραίνεται και μπορείς να στάξεις όποτε και όσο θέλεις από το στόμιο.
Δεν κάνω πια μακέτες με χαρτί. Τις κάνω με τον υπολογιστή. Αλλά το μπουκαλάκι το έχω πάντα δίπλα μου έστω κι αν το χρησιμοποιω σπάνια πια. Παρ’ ότι «παλιομοδίτικο», παραμένει λειτουργικό και δεν το αποχωρίζομαι. Οι κόλλες στικ στην αποθήκη μου έχουν, με τα χρόνια, ξεραθεί όλες. Το μπουκαλάκι κρατάει ακόμα. Είναι ένα κομμάτι του Δασκάλου. Όπως ήταν και οι θήκες για διαφόρων ειδών χρωματιστά μολύβια, που έκανε κολλώντας μεταξύ τους άχρηστα ρολλά από χαρτιά υγείας.
Θυμάμαι ότι κάθε φορά που έμπαινα στον χώρο του, με εκείνη την χαρακτηριστική τάξη στην τοποθέτηση των εργαλείων του για τη ζωγραφική ή την χαρακτική, τα αμέτρητα βιβλία, τα «δικά του» ζωγραφισμένα λουλουδάκια σε μισοτελειωμένους πίνακες, την μυρωδιά από ξυσμένο ξύλο, ακρυλικές μπογιές και υδροχρώματα, ένοιωθα πως ήταν ίσως ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που ήξερε πώς να χρησιμοποιεί τα υλικά του κόσμου με σεβασμό. Κάθε κομματάκι χαρτί, όσο κι αν ήταν μικρό, είχε αξία. Είτε ήταν στοιβαγμένο κάπου περιμένοντας την χρήση του, είτε ήταν επικολλημένο σε κάποιο σχέδιο που ήθελε, τοπικά, να διορθώσει.
Και το ράδιο πάντα ανοιχτό και σιγανό, στο Τρίτο πρόγραμμα.
Ο Δάσκαλος έφυγε, και μαζί του πήρε μια ολόκληρη εποχή της Τέχνης. Μιας Τέχνης που σήμερα πνίγεται σπό τον πληθωρικό, απαίδευτο και απροβλημάτιστο βομβαρδισμό κενών μηνυμάτων. Χωρίς κάποιο, οποιοδήποτε νόημα. «Κύμβαλα αλαλάζοντα»...
Αθήνα 7-10-2017
Μάγια Στουρνάρα