Δένδρο πολύ διαδεδομένο στις Μεσογειακές χώρες ,στην Ασία, στη Μέση Ανατολή και στην Αμερική από τον 18ο-19ο αιώνα. Ήταν γνωστό από τους προϊστορικούς χρόνους. Έχουν βρεθεί απανθρακωμένα σύκα αυτής της περιόδου στην Λήμνο. Στην Ελλάδα καλλιεργείται από την εποχή του Ομήρου (9ος- 8ος αιώνας π.Χ.)
Ο Όμηρος κάνοντας αναφορά στον Οδυσσέα λέει ότι για να πιστέψει ο πατέρας του Λαέρτης, ότι αυτός πράγματι ήταν ο γιός του, του θύμισε ότι έλαβε από αυτόν «τεσσαράκοντα συκάς». Στην Αρχαία Ελλάδα η συκιά ήταν σύμβολο γονιμότητας , ήταν δένδρο ιερό και συμβόλιζε την ευημερία, την γνώση, την ενότητα.
Στην Αθήνα τα σύκα ήταν πρώτα στις προτιμήσεις για καλλιέργεια. Απαγορευόταν αυστηρά η εξαγωγή τους. Μάλιστα όποιος κατήγγειλε ένα τέτοιο περιστατικό που παρέβαινε τον νόμο τον ονόμαζαν «συκοφάντη» και ο καταγγέλλων έπαιρνε και κάποια αμοιβή. Λέγεται επίσης ότι οι Αθηναίοι για το ίδιο θέμα ,σχημάτισαν μία ομάδα ανδρών οι οποίοι παρακολουθούσαν αυτούς που έκλεβαν σύκα ή έκαναν εξαγωγές σύκων παράνομα. Στην Αττική φημισμένη ποικιλία ήταν η “Βασιλική”. Μάλιστα ένας από τους λόγους της εκστρατείας του Ξέρξη στην Αττική ήταν τα Αττικά σύκα.
Για τους Αρχαίους πολιτισμούς της Μεσογείου τα σύκα ήταν είδος πρώτης ανάγκης. Αντικαθιστούσαν ακόμα και το ψωμί. Συνιστούσαν την κύρια τροφή των αθλητών στους Ολυμπιακούς αγώνες και ήταν απαραίτητα για την διατροφή των στρατιωτών. Επιπλέον ο αρχαιολόγος Χρήστος Ντούμας ανασκαφέας του ακρωτηρίου της Θήρας μας ξεναγεί στις βρώσιμες πρώτες ύλες που φύλαγαν στις κουζίνες τους οι κάτοικοι της προϊστορικής Σαντορίνης που τόσο καλά διατήρησε η τέφρα του ηφαιστείου. Μεταξύ πολλών καταλοίπων καρπών βρήκαν πολλούς σπόρους από σύκα. Αυτή ήταν η ζάχαρη τους και βέβαια το σύκο ήταν και το καθαρτικό τους.