Γίνονται οδυνηρότερες αυτές οι επιπτώσεις όσο πιο πολύ διαρκούν στο χρόνο, όσο η φύση από μόνη της ή ο ανθρώπινος παράγοντας αδυνατούν να τις επουλώσουν. Παράδειγμα μια πυρκαγιά σε ελατοδάσος.
Τέτοιο παράδειγμα έχομε κοντινό μας στα βουνά μας και συγκεκριμένα στην ψηλότερη κορφή των Κοτυλαίων αυτήν που γνωρίζομε με το όνομα «Αλοκτέρι». Έχετε προσέξει την πληγή στην πλαγιά του όπως φαίνεται από ανατολικά; Δεν ήταν έτσι πάντα, αλλά τη δεκαετία του 1960 μια πυρκαγιά κατέφαγε μεγάλο τμήμα της, αυτό που από τότε μέχρι τώρα είναι κενό και βραχώδες και που μέχρι τότε ήταν πλούσιο ελατοδάσος.
Μπορεί το ελατοδάσος να καίγεται πιο δύσκολα και πιο αργά από το πευκοδάσος για παράδειγμα, όμως αναγεννάται πολύ πιο αργά ή και καθόλου σε σχέση με το πευκοδάσος. Είναι διαφωτιστική η περίπτωση της τεράστιας καταστροφής του ελατοδάσους της Πάρνηθας το 2007, στο οποίο μέχρι σήμερα από τότε έγιναν σοβαρές διορθωτικές παρεμβάσεις από τον ανθρώπινο παράγοντα.
Διαπιστώστε διαβάζοντας το ενδιαφέρον κείμενο που ακολουθεί, το πόσο δύσκολο είναι το εγχείρημα. Δηλαδή πόσο βαρειά αρρώστια είναι η πυρκαγιά για τα δάση μας αλλά και για μας που μ’ αυτά και μ’ αυτά φυρί – φυρί το πάμε να αδυνατήσομε ή να στερήσομε από τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ακόμα και αυτό , το ιδιαίτερα χρήσιμο, συγκριτικό στοιχείο.
Διαβάστε το άρθρο από το "Έθνος" >>