Αμπέλια και χρυσές ελιές, τόσο απλά και επιτυχημένα σκιαγραφεί την πατρίδα μας ένας στίχος γνωστού τραγουδιού. Η ιδιαίτερη μας πατρίδα, ο τόπος μας, είναι τυχερός και μαζί κυρίως εμείς που ζήσαμε και ζούμε, επομένως μπορούμε και να ζήσομε το μέλλον παίρνοντας δυνάμεις και από αυτά τα δύο αναντικατάστατα στοιχεία του λαμπερού μας φυσικού αλλά και ιστορικού και πολιτιστικού μας περιβάλλοντος.
Πλην όμως εύκολα στρέφομε αλλού το ενδιαφέρον μας, κάνοντας το έτσι έκδηλα εγωιστικό και αβαθές, χωρίς σοβαρότητα και προοπτική για μας τους ίδιους αλλά και περισσότερο τους ερχόμενους. Έτσι στα χρόνια της κοντόθωρης και ταυτόχρονα αγχώδους και ζιπαρισμένης μας ζωής που πολλοί μάλιστα την εκλαμβάναμε ως ευδαιμονία, εύκολα λησμονήσαμε κάποιους από τους αποδεδειγμένα ειλικρινείς και άδολους φίλους μας, στηρίγματα της ζωής και στους πιο δύσκολους χρόνους.
Η ευλογημένη ελιά μας κορυφαίο παράδειγμα. Δεν χωρούσε στο οπτικό μας πεδίο, κι αν κάπου στο περιθώριο ή στο βάθος του φαινόταν, ήταν δίκην κακόγουστου ντεκόρ. Το ίδιο και οι αρμόδιες αρχές της φαίρνονταν με περισσή ασέβεια. Ακόμα και σήμερα ζούμε στο ίδιο περίπου σκηνικό έστω και από άλλη γωνία, την παραμελούμε και την απομυζούμε βίαια και αφύσικα όπως τον περασμένο χειμώνα.
Η παρακάτω μία από τις φωτογραφίες είναι πολύ πρόσφατη κάπου στο χωριό μας. Ο ευλογημένος καρπός όπως κάθε χρόνο σχεδόν, δεν πρόφτασε να επιβεβαιώσει τον πανθομολογούμενο αυτό χαρακτηρισμό του ευλογημένου. Όμως αγαπητοί φίλοι αυτή η τακτική μας, ενεργητική και παθητική δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Ας μάθομε να ξεχωρίζομε τα σοβαρά από τα δευτερεύοντα και ας προσαρμόσομε ανάλογα την πρακτική μας. Ας δώσομε και έτσι ουσιαστικό ενδιαφέρον στη ζωή μας, μήπως με αυτό τον τρόπο την αγαπήσομε κι αυτήν λίγο περισσότερο και βαθύτερα και όχι επιφανειακά και υποκριτικά. Δεν σας προκαλεί η θέα της δεύτερης φωτογραφίας όπου η αγάπη προς την Ελιά του αξιέπαινου αγρότη ξεχειλίζει από πειστικό φως;