ΣΤΟ «ΛΕΟΥ» ΛΕΕΙ (Τεύχος 7/2013)
Αγαπητέ κύριε Ποντίκη
Παρακολουθώ την επαινετή σου προσπάθεια που τα τελευταία χρόνια εστιάζεται στην περιοδική έκδοση του φυλλάδιου ΛΕΟΥ. Παίρνω αφορμή από το κείμενο σου «Το σημείωμα μας» της 1ης σελίδας του τελευταίου τεύχους 7 το οποίο διάβασα προσεκτικά 2 και 3 φορές. Εστιάζω στο τελευταίο εδάφιο του και στο συμπέρασμα σου πως «…χρειαζόμαστε άμεσα μια νέα γλώσσα…».
Αγαπητέ Μιχάλη θα συμφωνήσω με τις επισημάνσεις σου σε αρκετά σημεία του κειμένου σου αυτού. Για τη διάβρωση των λέξεων, των εννοιών, της γλώσσας και της γνώσης ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών και τακτικών καθόλου τυχαίων, καθόλου αβαθών όπως με συνεχόμενη επιθετική ένταση τις βιώνομε και στη χώρα μας. Προσπάθεια επιτελική και μακρόχρονη να γίνει και η γλώσσα όπλο των επιβουλευτών αποτελεσματικό για τους ανέντιμους , άδικους και απορριπτέους στόχους των. Η γλώσσα είναι ένα στοιχείο βασικό βέβαια αλλά ένα του κοινωνικού status quo.
Αγαπητέ Μιχάλη, Όταν το άδικο πλασάρεται ως δίκαιο. Όταν ο πόλεμος χαρακτηρίζεται ως θετικός και αναπόφευκτος και στα όπλα του ολέθρου δίνονται ανθρώπινες ιδιότητες (πχ έξυπνα όπλα) . Όταν το ψέμα σερβιρίζεται ως αλήθεια και το αντίθετο . Όταν το παλιό προσποιείται το νέο στοχεύοντας να το καθυστερήσει στον αναπόφευκτο ερχομό του. Όταν ως φιλικό προωθείται αποκλειστικά και μόνο το ομοιόμορφο και η διαφορετική φυσική ή ανθρώπινη επιλογή καταχωρείται ως απειλητικός εχθρός. Όταν μας σπρώχνουν να θεωρήσομε την φυσική επιλογή ως λάθος και την ισοπεδωτική ταχύτητα ως διέξοδο και πρόοδο και όταν το ανώριμο είναι τάχα ίδιο με το ώριμο. Όταν πράξεις με ταυτότητα χρεώνονται σε σκόπιμα ουδέτερες έννοιες, ευρηματικές και πιασάρικες δεν λέω πχ «οι αγορές». Όταν ακόμα χρόνια τώρα η άγνοια καλλιεργείται ως γνώση. Όταν όλα αυτά και πολλά άλλα αποζητούν κατ’ ανάγκην την κάλυψη της γλώσσας, τότε αγαπητέ Μιχάλη είναι καθαρό πως δεν φταίει η γλώσσα. Η γλώσσα πάντα τσάκιζε και θα τσακίζει κόκκαλα ως φορέας της αλήθειας και του ωραίου. Όταν μάλιστα μιλάμε για την Ελληνική γλώσσα που δεν μπορεί μέσα από τον τόσο πλούτο, ρυθμό και άρωμα της να γίνει εργαλείο άνομων στοχεύσεων, η θέση μας είναι μία και αδιαπραγμάτευτη πως η γλώσσα μας είναι σύμμαχος και όχι αντίπαλος. Αυτό που πρέπει να πολεμιέται αέναα και με επιμονή να στχεύεται με έμφαση στους καιρούς μας, είναι οι πολιτικές που κρύβονται πίσω και από τις λέξεις , το θολό και ρευστό τοπίο που επιτείνει την σύγχυση και την μέσω αυτής αδράνεια και ένοχη παθητικότητα, η ισοπεδωση δομικών στοιχείων της ανθρώπινης οντότητας. Σε αυττό τον αγώνα η γλώσσα θα είναι δίπλα μας έχοντας και το θάρρος και την ικανότητα και την επάρκεια. Αν εν όψει όλων αυτών τη γλώσσα κοιτάξομε να αλλάξομε θα έχομε χαράξει λάθος την πορεία μας, δεν θα έχομε τίποτε επί της ουσίας αλλάξει στο γύρω μας γίγνεσθαι.
Αγαπητέ φίλε Μιχάλη, Ακόμα και αν παρεξήγησα τα γραφόμενα σου, σε ευχαριστώ που μου έδωσες την δυνατότητα μέσα από αυτά να προβληματιστώ και να εκφραστώ.

ΠΡΙΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
Δυστυχώς η γάγγραινα προχώρησε σε πείσμα των εθελοτυφλούντων και των αφελών υποστηρικτών της ή όχι. Βρήκε πρόσφορο το έδαφος. Το σώμα μας, η Ελληνική κοινωνία έδειξε αδικαιολόγητες ανοχές μέσα στις ψευδαισθήσεις της. Οδυνηρή διαδρομή με ευκρινές το ματωμένο αδιέξοδο. Πολλά τα ερωτήματα και ο καθένας μας με την απειλή της συνυπευθυνότητας πάνω από το κεφάλι του οφείλει να ψάξει, να απαντήσει, να αποφασίσει θαρραλέα, αποφασιστικά, οριστικά και ξεκάθαρα.
Θα ανεχθούμε τη βία και τους βιαστές που δεν τόχουν σε τίποτε να γίνουν θάνατος για κάποιους διπλανούς μας σήμερα και για μας αύριο; Όχι δεν θα την ανεχθούμε. Χωράει το είναι μας τη βία και το θάνατο ως μέσα δράσης και πειθούς; Όχι γιατί είναι έξω από το νοητικό και ψυχικό ανθρώπινο είναι. Μπορεί να αποτελεί εχθρό μας και αιτία πολέμου το διαφορετικό από το δικό μας; Τα χαρακτηριστικά που αβίαστα μας έδωσε η φύση μας, η διαφορετική άποψη και επιλογή; Όχι γιατί δεν μπορεί να είναι εχθρική η διαφορετικότητα αλλά αντίθετα είναι ζητούμενη ομορφιά και ζωογόνα προωθητική προϋπόθεση αποδεδειγμένη ιστορικά και βιολογικά. Είναι συνθήκη συμβίωσης η προσπάθεια κάποιων να οριοθετήσουν απειλητικά και βίαια το είναι μας σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα και σταθμά; Δεν αρκεί να είσαι Έλληνας αλλά Έλληνας σε απόλυτα αυταρχικά καδραρισμένο πλαίσιο θρησκεύματος, πολιτικής, αισθητικής ή άλλης άποψης. Όχι δεν αποτελεί συνθήκη συνύπαρξης , αλλά συνθήκη για έμπρακτη οργή και άρνηση. Αποτελεί απάντηση στα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας ο εκφασισμός της; Όχι δεν είναι απάντηση ο εκφασισμός και η σύμφυτη βαρβαρότητα του που διαβρωτικά και μόνο κινείται στον κοινωνικό και ανθρώπινο ιστό, στην κορυφαία φυσική επιλογή που είναι η Ζωή και η μοναδικότητα της.
Λέμε λοιπόν αποφασιστικά και οριστικά όχι σε όσους και όσα μας κρύβουν τον ήλιο. Όχι σε όσους και όσα θεωρούν πως έχουν και μποτούν να τα επιβάλλουν δικαιώματα που ούτε στο Θεό δεν εκχωρούνται. Στο οριακό ερώτημα Ζωή ή θάνατος βροντοφωνάζομε ΖΩΗ χωρίς κανένα ενδοιασμό, χωρίς αναστολές και με έμφυτη πίστη στη λογική ,στο συναίσθημα ,στην ψυχή μας.
Τα ότι φτάσαμε στο σημείο το άδικα χαμένο αίμα, οι άδικα νεκροί να γίνουν η κόκκινη απροσπέλαστη γραμμή έχει πλέον καταγραφεί ως σοβαρό μας πρόβλημα συλλογικά και ατομικά. Θα χρειαστεί με θάρρος να αναλύσαμε την πορεία αυτή και με τα συμπεράσματα εφόδια να προχωρήσομε μπροστά, ιδιαίτερα οι νέοι μας.
Ούτε το αίμα πρέπει να ξαναδούμε ούτε τη διαδρομή μέχρι εκεί να ξαναζήσομε, δεν πρέπει να το ξαναεπιτρέψομε. Ο πατέρας του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα που απλά τραγουδούσε τη ζωή, με απίστευτη ενάργεια δήλωσε «…ο μεγάλος ένοχος δεν είναι αυτός που κρατούσε το μαχαίρι, αλλά αυτός που τον όπλισε με το μαχαίρι…». Αισθάνεστε κάτι μέσα σας;