ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΤΑ...
Τόσα (πόσα άραγε;) χρόνια δίπλα – δίπλα συνέχεια και αμετακίνητα. Αυτό το γλυκό γέρσιμο του ενός στην φιλόξενη ζεστή αγκαλιά του άλλου ακόμα και αν δημιουργεί ψεύτικες ελπίδες, να είναι τι; Η ανάγκη της κοινής προσπάθειας που μπροστά στα κοινά δύσκολα κορυφώνεται; Να είναι μόνο μια προειδοποίηση συμβολική αλλά όχι αμελητέα και χωρίς ανθρώπινες διαστάσεις; Να είναι τα τόσα και τόσα γεγονότα που αναδύονται από τα προσωπικά βάθη όσων κάτω από αυτά ερωτεύθηκαν, ονειρεύτηκαν, μεγάλωσαν παίζοντας ποδόσφαιρο ή σημαδεύοντας πουλιά και ζωάκια που τρελαίνονταν από χαρά και έρωτα και αυτά στα πυκνά και προς τον ουρανό στοχεύοντας κλαδιά τους; Δείτε τη χαρακτηριστική φωτογραφία από τον οικισμό Δένδρα, ψάξτε τον Παπαδιαμάντη και το διήγημά του «Υπό την βασιλικήν δρυν» και κάνετε μια βόλτα στο χώρο εκείνο. «Και ήτον εκείνη άνασσα του δρυμού, δέσποινα αγρίας καλλονής, βασίλισσα της δρόσου…»
Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ
Πόσα και πόσα τρέχοντα γεγονότα μας παραπέμπουν στο ποίημα αυτό του 1938 του Μπέρτολτ Μπρεχτ! Από τα απαράδεχτα οικονομικά και κοινωνικά μέτρα που μας ζητούν ούτε λίγο, ούτε πολύ να πάψουμε να ενεργούμε ως άνθρωποι οδεύοντας προς το καλύτερο μέλλον (;) με τους ίδιους οδηγούς!!! Να μην έχουμε μνήμη, να μην έχουμε λογική και συναισθήματα, να μην έχουμε αξιοπρέπεια και όνειρα ή να τα κοιμίζουμε και πολλά άλλα. Πόση πλάνη και πόσο θράσος. Και φτάνοντας σε καθημερινά γεγονότα που όσο και αν υποκρύπτουν αγωνίες, αδιέξοδα κ.λπ. δεν παύουν να θέλουν να προχωράνε στα πόδια του νέου. Ας είμαστε προσεκτικότεροι, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται δεν λένε στο χωριό μας; Μη μου πείτε πως δεν ζούμε την σε διάρκεια έξαρση της αναμπουμπούλας ή πως μας έλειψαν οι λύκοι;
«Στεκόμουν πάνω σε ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει μα ερχόταν σαν Νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούρια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.
Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνιση του σε Νέο μασκαρεμένο, μα έφερε το Νέο μαζί του στη θριαμβευτική του κατοχή να το παρουσιάσει σαν Παλιό.
Κι η πομπή συνέχιζε να προχωράει μέσα στη νύχτα, μα αυτό που πήγαινε για χάραμα ήταν το φως από τις φωτιές στον ουρανό. Και η κραυγή: Φτάνει το Νέο, το Ολοκαίνουριο, χαιρετίστε το Νέο, γίνετε και εσείς νέοι σαν και εμάς: Πιό εύκολα θα ακουγότανε, αν όλα δεν είχανε πνιγεί μέσα στις ομοβροντίες των όπλων.
