ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΕΛΙΣ. ΧΡΥΣΑΓΗ (ΓΙΩΤΗ)

Κατ’ αρχάς να σας ευχαριστήσουμε για την τιμή που μας κάνετε ως οικογένεια να επιλέξετε να αναφερθείτε στην προσωπικότητα και το έργο του πατέρα μου. Με τιμά επίσης η πρόταση συνεργασίας με την έγκριτη εφημερίδα «Η φωνή των Ανδρονιάνων-Δένδρων», η οποία αποτελεί σύνδεσμο με το χωριό, έχει πολύ ενδιαφέροντα θέματα γραμμένα με υπευθυνότητα και αγάπη από άξιους συνεργάτες.
Μου είναι λίγο δύσκολο να αναφερθώ στο πατέρα μου, λόγω της συναισθηματικής φόρτισης αλλά θα προσπαθήσω να απαριθμήσω ορισμένα χαρακτηριστικά τα οποία μου έχουν αποτυπωθεί έντονα στη μνήμη. Ως προς τον επαγγελματικό τομέα μου αφηγήθηκε ο αδερφός μου ο Χρήστος.

Βιογραφία
Ο Παναγιώτης Βελισσαρίου Χρυσάγης (Γιώτης) γεννήθηκε το 1923 και πέθανε το 1994. Ήταν χαμηλών τόνων, σοβαρός, τυπικός, υποδειγματικός οικογενειάρχης, σύζυγος και πατέρας. Αγαπούσε τη μεγάλη οικογένεια και φρόντιζε να μην της λείπει τίποτα. Είχε πάθος με το διάβασμα και τη δουλειά του. Οι απόψεις του ήταν πολύ προχωρημένες για την εποχή του! Ήταν επίσης προοδευτικός και φιλελεύθερος. Δε χρειαζόταν να κάνει υποδείξεις αφού η συμπεριφορά του αποτελούσε το καλύτερο πρότυπο.

Επαγγελματική ενασχόληση
Όταν ξεκίνησε την εργασία του εργάστηκε με χειροκίνητα και χειροποίητα εργαλεία. Το 1945 ένα πολεμικό γερμανικό αεροπλάνο είχε καταρριφθεί στο βουνό. Τότε συγκέντρωσε κάποιους φίλους από το χωριό, το Σόλιγκα, τον Αμπελιώτη και άλλους και με ζώα κατευθύνθηκαν στο σημείο της πτώσης. Στη συνέχεια απέσπασαν κάποια εξαρτήματα από το αεροπλάνο ( τα οποία έκρινε ο πατέρας μου κατάλληλα), και αφού τα φόρτωσαν, τα μετέφεραν στο χωριό κάτω από αντίξοες συνθήκες. Με αυτά τα συντρίμμια ως πρώτη ύλη ενεργοποιώντας τη φαντασία, τη γνώση, τη δημιουργικότητα, με επιμονή, υπομονή και προσήλωση στο στόχο, με πρωτόγονα μέσα και χωρίς ηγετικό ρεύμα δημιούργησε χειροποίητο τόρνο και δράπανο (Σήμερα βρίσκονται κάπου στο Βίταλο).
Έκοβε ξύλα καρυδιάς από το βουνό, τα οποία κουβαλούσε μόνος του και τους έδινε με τα χέρια του πνοή και λειτουργικότητα μετατρέποντάς τα σε κοντάκια. Με αυτά κατασκεύασε χειροποίητα όπλα υψηλής τεχνολογίας ικανά να ανταγωνιστούν ευρωπαϊκά για την εποχή τους. Για το λόγο αυτό συνέρρεαν στο χωριό άνθρωποι από όλα τα μέρη της Ελλάδας για να αποκτήσουν ένα όπλο του Γιώτη. Από το μαγαζί πέρασαν ως μαθητευόμενοι αρκετοί, όπως ο Νίκος ο μάστορας (από τους Μαλετιάνους), ο θείος μου, ο Παντελής Σπύρου, ο Γιάννης Σαπουτζής, ο Μανώλης Κοίλιαρης, ο Τριαντάφυλλος Προκοπίου κ.ά. Μερικοί από αυτούς μετανάστευσαν στη Γερμανία, όπου χρησιμοποιούσαν γόνιμα τις γνώσεις που αποκόμισαν από τον πατέρα μου.
Κατασκεύασε γύρω στα 1400 όπλα, από τα οποία 30 δίκανα. (ο Καλαμπαλίκης ο Κώστας έχει ένα καθώς και ο Μπελιάς Χαράλαμπος).  Σήμερα ο μεγαλύτερος γιος, ο Χρήστος αφού μαθήτευσε κοντά στον πατέρα του συνεχίζει ερασιτεχνικά πλέον την τέχνη.
Μαρουδιά Παν. Χρυσάγη
Δεκέμβρης 2012