Είναι ένα παλιό έθιμο μπορούμε να πούμε Πανελλαδικό.
Άναβαν φωτιές την παραμονή του Άη Γιάννη στις 23 Ιουνίου και την άλλη μέρα στις 24 Ιουνίου έλεγε τα ποιήματα ,κάποιος τα δίστιχα και άλλος όποιος ήθελε και ένας συντόνιζε την όλη γιορτή.
Τον Άη Γιάννη τον έλεγαν Φωταρά.
Μερικοί πίστευαν ότι οι φωτιές του είχαν μαγικές ιδιότητες. Όποιος πηδούσε τρεις φορές δε θα πονούσε η μέση του όλο το χρόνο.
Ο Άγιος Ιωάννης ήταν γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Κατά το Λουκά Ευαγγέλιο εμφανίστηκε στο λαό το 29 μ.Χ. Σε ηλικία 30 ετών έφυγε για την έρημο της Ιουδαίας, καλώντας το λαό σε μετάνοια και βαπτίζοντας τους μετανοούντας στα νερά του Ιορδάνη. Ζούσε ασκητικό βίο, τρώγοντας άγριο μέλι και ακρίδες (κορυφές χόρτων, βλαστάρια) και φορώντας μια προβιά.
Όταν τον ρωτούσαν ποιος είναι, απαντούσε: «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδό του Κυρίου». Στην πρόσκλησή του προσήλθε και ο Χριστός και βαπτίστηκε στα νερά του Ιορδάνου υπό του Ιωάννη. Ονομάστηκε Πρόδρομος, γιατί η δράση του άρχισε νωρίτερα από το Χριστό.
«.........Σιγανή, .............. Mέτρια............ ή .........Δυνατή............»
Ο Μπάρμπα Γιάννης των παιδιών
Εκει στα στενά δρομάκια του χωριού μας, που τα παιδιά με το παιχνίδι τους, έδιναν τη δική τους χαρούμενη νότα και ζωντάνευαν τη γειτονιά, γινόταν η συνάντηση με το μπάρμπα γιάννη μας, που κατηφόριζε από το σπίτι του γιά το καφενείο.
Πατρίδα της είναι η Αθήνα, αφού η θεά Αθηνά, της οποίας έγινε σύμβολο, φύτεψε σύμφωνα με τη μυθολογία την πρώτη ελιά στην Ακρόπολη, οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που την φύτεψαν στο μεσογειακό χώρο και η πρωταρχική της χρήση ήταν για θεραπευτικούς σκοπούς. Για τον ελλαδικό χώρο, ο καρπός της ελιάς είχε, λοιπόν, μεγάλη συμβολική αξία από αρχαιοτάτων χρόνων, ήδη απ’ όταν τα ελαιόδεντρα γύρω από την αρχαία Αθήνα θεωρούνταν ιερά και ο εξοστρακισμός ή ο θάνατος προβλεπόταν ως τιμωρία για όποιον δεν τα σεβόταν.
Απλές οδηγίες για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα
Με αφορμή περιστατικό που συνέβη αυτές τις μέρες, ενημερωθήκαμε από πολλούς σχετικούς με το ζήτημα φορείς (του Γενικού Χημείου του Κράτους συμπεριλαμβανομένου) για τα εξής:
Ολοι σπίτι έχουμε ένα κοινό θερμόμετρο υδραργύρου – η χρήση του οποίου απαγορεύθηκε, ευτυχώς, από την 1/1/2011 με οδηγία της Ε.Ε. Ολοι κάποια στιγμή έχουμε σπάσει ένα τέτοιο θερμόμετρο.
Γράφει ο κ. Σταμάτης Μούντριχας - Αγιος Γεώργιος Αυλωναρίου
Στο κυμαίϊκο γλωσσικό ιδίωμα....
Όντες πήγα στο Δημοτικό σκολείο του χωριού μου, θελάμαστανε πάνου πο εκατονείκοσι παιδιά. Ετσιδά που τα κάμανε ρόϊδο, ήρτε-ήρτε τσαι σήμερα μήτε σκολείο υπάρκει, μήτε παιδιά. Κάμανε τον κοσμάκη να παρατήσει τα νοικοτσυριά του, να ματακομήσει στην πρωτεύουσα
Στο πατρικό μου σπίτι, δεξιά του, συνέχεια και σε όλο του το μήκος κολλητά είχε, θυμάμαι, μια αποθήκη. Οι τοίχοι της καλοχτισμένοι, η δε στέγη της ήταν μονόριχτη πλακοσκεπής. Το δάπεδό της λίγο ψηλότερο από την αυλή του σπιτιού αλλά χαμηλότερο από την άλλη αποθήκη του σπιτιού μας όπου ήταν τοποθετημένα τα πιθάρια με το λάδι και τις ελιές...
Γράφει η Αρετή Χρυσάγη-Δημητρίου
Η εγκατάλειψη του πατρικού εδάφους και η εγκατάσταση σε ξένο έδαφος προερχόταν κυρίως από οικονομικούς λόγους και κατ’ ελάχιστον από άλλους λόγους. Είχαμε ηπειρωτική μετανάστευση και υπερπόντια σε Αμερική, Καναδά και Αυστραλία κ.λπ. Η Αίγυπτος υπήρξε μία από τις κυριότερες χώρες προς την οποία εστράφη ο Ελληνισμός. Στις αρχές του αιώνα μας άρχισε το αυξανόμενο ρεύμα μεταναστών στην Αμερική.
Γιάννης Σκαρίμπας:
ο “αιώνια” γοητευμένος από την ευβοϊκή πρωτεύουσα
Γράφει η Κατερίνα Σακκή
Πατρίδα του μεταξοσκώληκα είναι η Κίνα.3500-4000 χρόνια π.Χ. λέγεται ότι άρχισε η εκτροφή του στην Κίνα. Από ό,τι λέει η κινέζικη παράδοση η αυτοκράτειρα HSI-LING-SHIπαρατήρησε στους κήπους της τους πρώτους μεταξοσκώληκες σε άγρια φυσικά κατάσταση. Αντελήφθη τη μεγάλη αξία τους και ευθύς αμέσως την επέβαλε στους υπηκόους της.
Η Νεκρά Θάλασσα πεθαίνει λόγω των ανθρώπινων παρεμβάσεων, με τη στάθμη του νερού να υποχωρεί κατά περισσότερο από ένα μέτρο το χρόνο.
Γιός του γιατρού Νικόλαου Παπανικολάου, που εξασκούσε το επάγγελμά του για πολλά χρόνια στην Κύμη, προτού εκλεγεί δήμαρχος της πόλης και έπειτα Βουλευτής Ευβοίας και Καρυστίας, ο Γεώργιος Παπανικολάου έδειξε από την εφηβεία την έφεση που είχε στις επιστήμες. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο γυμνάσιο, γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1898, και έλαβε το πτυχίο του το 1904, σε ηλικία 21 ετών.